Spis Treści
1955 – powołanie Głównego Inspektora Dozoru Technicznego w Ministerstwie Kolei
Na podstawie delegacji zawartej w Dekrecie o Urzędzie Dozoru Technicznego z 1950 r., Minister Kolei wydał zarządzenie Nr 370 z dnia 8 grudnia 1955 r. w sprawie organizacji dozoru technicznego na kolei, w którym postanawiał, że regulowanie całokształtu spraw związanych z dozorem technicznym w resorcie kolei i nadawanie kierunku organom terenowym dozoru technicznego należy do Departamentu Techniki MK (Głównego Inspektora Dozoru Technicznego).
Do zadań Głównego Inspektora Dozoru Technicznego należało: ustalenie zasad organizacji dozoru technicznego w resorcie kolei, opracowywanie przepisów i wytycznych regulujących wykonywanie dozoru technicznego, urządzeń podlegających temu dozorowi, a także koordynowanie i kontrola pracy okręgowych inspektorów dozoru technicznego, opracowywanie wytycznych w zakresie organizacji sieci terenowych inspektorów dozoru technicznego, ustalanie warunków i kwalifikacji dla nich oraz współpraca z Centralnym Zarządem Szkolenia Zawodowego w zakresie szkolenia kursowego dla terenowych inspektorów dozoru.
W dyrekcjach okręgowych kolei państwowych utworzono stanowiska okręgowego inspektora dozoru technicznego, który służbowo podlegał wicedyrektorowi technicznemu danej dyrekcji okręgowej kolei państwowych (DOKP), aczkolwiek jego praca była koordynowana i kontrolowana bezpośrednio przez Głównego Inspektora Dozoru Technicznego (podobnie jak inspektor okręgowy w CZZNTK). Do zadań okręgowego inspektora dozoru technicznego należało nadzorowanie oraz koordynacja pracy terenowych inspektorów, którzy sprawowali dozór nad urządzeniami znajdującymi się we wszystkich jednostkach resortu kolei, położonych na terenie okręgu dyrekcyjnego, z wyjątkiem urządzeń zakładów naprawczych taboru kolejowego oraz urządzeń przez te zakłady naprawianych lub produkowanych.
W zakładach podległych Centralnemu Zarządowi Zakładów Naprawczych Taboru Kolejowego (CZZNTK) dozór techniczny nad urządzeniami warsztatów oraz urządzeniami przekazanymi do naprawy sprawowali terenowi inspektorzy dozoru technicznego pozostający na etatach tych zakładów. Nadzór nad tymi terenowymi inspektorami w sprawował okręgowy inspektor dozoru technicznego w Centralnym Zarządzie Zakładów Naprawczych Taboru Kolejowego.
Terenowi inspektorzy dozoru technicznego pozostawali na etacie jednostki organizacyjnej, w której byli zatrudnieni przed objęciem czynności inspektora. Jeśli wykonywali oni czynności dozorowe obok innych czynności służbowych, to czas pracy na czynności dozorowe nie mógł przekraczać ¼ jego ogólnego czasu pracy w rozliczeniu miesięcznym. Co ciekawe, czynności dozoru technicznego powinni przeprowadzać w godzinach pozasłużbowych, choć za osobnym wynagrodzeniem, a ich zwierzchnicy powinni im to umożliwić. Oczywiście, byli też inspektorzy terenowi, którzy wykonywali wyłącznie czynności dozoru technicznego.
Dozorem technicznym w resorcie kolei objęte zostały: 1) kotły parowozowe i parowe, ustawione na taborze kolejowym, 2) kotły parowe stałe i przewoźne o ciśnieniu ponad 0,5 atm, 3) zbiorniki pod ciśnieniem stałe i przenośne, 4) wytwornice acetylenu stałe i przenośne, 5) dźwigi i dźwignice z pewnymi wyjątkami (te ostatnie na mocy wspominanej wcześniej uchwały Prezydium Rządu z dnia 23 grudnia 1953 r. w sprawie ustanowienia dozoru nad dźwigami i innymi urządzeniami dźwignicowymi).
